Australie algemeen
23 oktober 2014
Reizen met de bus leert een mens om geduldig te zijn. Je moet wachten tot de bus komt, daarna wachten tot de mensen die daar afstappen van de bus af zijn en hun bagage hebben. Daarna moet je wachten tot je uw eigen bagage in de bus kan laden, dan wachten om op de bus te stappen en dan wachten tot de bus uw bestemming bereikt. Normaal ben ik nogal ongeduldig, maar ik heb ondertussen al geleerd dat het geen zin heeft om te wringen of om u op te jagen. Dan wordt de buschauffeur chagrijnig en kwaad en daar heeft niemand iets aan. Dus als ik nu de bus moet nemen wacht ik gewoon op een bankje aan de bushalte. En steek ik mijn boek pas weg op het moment dat het mijn beurt is om de bagage in te laden. Voor mij zie ik alle mensen met hun rugzakken op hun rug staan wachten en dringen, terwijl de buschauffeur schreeuwt om even te wachten en de mensen die van de bus afkomen de ruimte te geven. Maar zoals ik zelf ook al ervaren heb, toen ik van de bus moest afstappen, krijgen die mensen niet meer dan een kleine meter ruimte. Mijn bagage gaat als laatste in de koffer en wordt tenminste niet geplet. Waar ik zit in de bus, maakt mij niet zoveel uit, er is toch plaats genoeg. Het enige nadeel is dat ik niet op tijd uit de bus ben om te vermijden dat mijn zakken over heel het bagageruim gesmeten worden door de mensen wiens spullen onder die van mij liggen. Aan de halte wachten er minibusjes van de hostels om de mensen op te pikken die van de bus komen, maar uit ervaring weet ik dat die toch wachten tot de bus terug vertrekt om zeker te zijn dat ze iedereen mee hebben. Dus waarom zou ik mij haasten om mijn rugzak op mijn rug te gooien, daarbij 2 mensen die wachten om hun spullen in te laden omver te kegelen en dan te lopen naar het minibusje en tijdens die sprint ook nog 3 mensen omver te duwen? Ik neem mijn spullen uit de bagageruimte, draag ze iets verder weg van de menigte en heis dan alles op mijn schouders om dan de wandeling naar het minibusje te doen. Daarna moet ik toch nog een paar minuten wachten voor ze vertrekken, dus waarom zou ik haasten? Relax mate!
Dat is nog iets anders dat ik geleerd heb hier in Australië. Of de mensen uw naam kennen of niet dat maakt niet uit. Ze spreken iedereen aan met nicknames. Voor mannen zijn "mate" en "buddy" de meest voorkomende, maar voor vrouwen hebben ze een hele lijst: "sweetie", "sweetheart", "love", "darling" tot soms "doll" of een eenmalige "gorgeous". In het begin moest ik daar aan wennen, maar eigenlijk is het wel fijn om te horen wat ze nu weer verzinnen. Australiers zijn echt heel open mensen en zelfs al ken je mensen pas een paar dagen, als je weg gaat, ontsnap je niet aan een knuffel. Zelfs de stoerste mannen worden ineens knuffelberen bij het afscheid nemen.
Een andere rariteit hier in Australië is als mensen je begroeten. In plaats van gewoon "hallo", zeggen ze hier "Hi, how are you". Maar als je dan wilt antwoorden op die vraag en daarna terug vraagt, kijken ze je raar aan. Blijkbaar is het gewoon een beleefdheids zinnetje, maar zijn ze totaal niet geïnteresseerd in hoe het met u gaat. Als ik het dan even vraag aan iemand die hier al zijn hele leven woont, is het blijkbaar de eerste keer dat hij er bij stil staat wat ze nu eigenlijk zeggen. En het blijkt dus gewoon een standaard zinnetje te zijn.
Dan is er nog iets dat een aantal mensen mij al gevraagd hebben: Ja, er springen hier echt gewoon kangaroe's rond in het wild. Zeker 's ochtends vroeg en tegen de avond is het echt mogelijk om ze in het gras langs de weg te zien eten of soms gewoon over de weg te zien springen. Op een van de vorige busritten vertraagde de bus ineens en toen ik opkeek van mijn boek, sprongen er 3 kangaroes over de weg (dankuwel buschauffeur om te vertragen). Op de busrit vandaag zag ik een kangaroe dood aan de kant van de weg liggen. Die had blijkbaar minder geluk gehad. Maar als er borden staan met "kangaroes, volgende 20 km" is de kans echt groot om ze te zien. Jammer genoeg zijn ze niet bang genoeg van auto's om echt weg te blijven van de wegen, dus er zijn er heel veel die dood gereden worden. Elke ochtend rijden er mensen rond om de karkassen op te halen om te vermijden dat aasvogels die daar eten willen vinden op hun beurt dood gereden worden. En er zijn heel veel wildlife ziekenhuizen die gewonde dieren opvangen om te verzorgen. En bij de buideldieren die worden aangereden is de kans groot dat de kinderen in de buidel de klap wel overleven. Die worden dan met de hand groot gebracht en in een dierentuin verder verzorgd. Het is best wel zielig om te zien hoeveel dieren gekwetst raken of sterven door de auto's, maar het is ook wel fijn om te zien dat er zoveel mensen moeite doen om ze te verzorgen en te redden.
Zoals bij ons zijn er hier ook heel veel wegenwerken. Ze zijn overal tegelijk bezig, maar hier hebben ze extra jobvoorziening. In plaats van zoals bij ons een pop met een fluo vestje te zetten ter waarschuwing en tijdelijke lichten om het verkeer beurtelings door te laten, hebben ze hier mensen. Aan elke kant van de wegenwerken staat er iemand in fluo kledij met een helm en een bord in zijn handen met aan de ene kant "SLOW" en aan de andere kant "STOP". Via walkie-talkie communiceren die 2 met elkaar om beurtelings het verkeer door te laten. Die persoon krijgt gelukkig een parasol en een stoel voor het geval dat er weinig verkeer is. Na de wegenwerken staat er nog een bord met de maximum snelheid en de boodschap "Drive safely". Ze hebben hier heel wat extra borden die misschien niet echt nuttig zijn. Op de highway (2-vaksbaan met max 100 km/u tussen de steden langs de kust) staan er borden als "Are we there yet?". En regelmatig worden de zones waar veel ongelukken gebeuren aangeduid ("Crash zone, fatigued drivers are dangerous"). Maar gelukkig zijn er op die lange stukken ook regelmatig stroken waar je even kan parkeren en uw benen strekken met de boodschap dat je maximum 2 uur aan 1 stuk mag rijden. Ze doen hier veel moeite voor chauffeurs, maar ze hebben ook wel gelijk, want op die lange rechte stukken is er voor kilometers inderdaad niets te zien of te beleven.
Dat is nog iets anders dat ik geleerd heb hier in Australië. Of de mensen uw naam kennen of niet dat maakt niet uit. Ze spreken iedereen aan met nicknames. Voor mannen zijn "mate" en "buddy" de meest voorkomende, maar voor vrouwen hebben ze een hele lijst: "sweetie", "sweetheart", "love", "darling" tot soms "doll" of een eenmalige "gorgeous". In het begin moest ik daar aan wennen, maar eigenlijk is het wel fijn om te horen wat ze nu weer verzinnen. Australiers zijn echt heel open mensen en zelfs al ken je mensen pas een paar dagen, als je weg gaat, ontsnap je niet aan een knuffel. Zelfs de stoerste mannen worden ineens knuffelberen bij het afscheid nemen.
Een andere rariteit hier in Australië is als mensen je begroeten. In plaats van gewoon "hallo", zeggen ze hier "Hi, how are you". Maar als je dan wilt antwoorden op die vraag en daarna terug vraagt, kijken ze je raar aan. Blijkbaar is het gewoon een beleefdheids zinnetje, maar zijn ze totaal niet geïnteresseerd in hoe het met u gaat. Als ik het dan even vraag aan iemand die hier al zijn hele leven woont, is het blijkbaar de eerste keer dat hij er bij stil staat wat ze nu eigenlijk zeggen. En het blijkt dus gewoon een standaard zinnetje te zijn.
Dan is er nog iets dat een aantal mensen mij al gevraagd hebben: Ja, er springen hier echt gewoon kangaroe's rond in het wild. Zeker 's ochtends vroeg en tegen de avond is het echt mogelijk om ze in het gras langs de weg te zien eten of soms gewoon over de weg te zien springen. Op een van de vorige busritten vertraagde de bus ineens en toen ik opkeek van mijn boek, sprongen er 3 kangaroes over de weg (dankuwel buschauffeur om te vertragen). Op de busrit vandaag zag ik een kangaroe dood aan de kant van de weg liggen. Die had blijkbaar minder geluk gehad. Maar als er borden staan met "kangaroes, volgende 20 km" is de kans echt groot om ze te zien. Jammer genoeg zijn ze niet bang genoeg van auto's om echt weg te blijven van de wegen, dus er zijn er heel veel die dood gereden worden. Elke ochtend rijden er mensen rond om de karkassen op te halen om te vermijden dat aasvogels die daar eten willen vinden op hun beurt dood gereden worden. En er zijn heel veel wildlife ziekenhuizen die gewonde dieren opvangen om te verzorgen. En bij de buideldieren die worden aangereden is de kans groot dat de kinderen in de buidel de klap wel overleven. Die worden dan met de hand groot gebracht en in een dierentuin verder verzorgd. Het is best wel zielig om te zien hoeveel dieren gekwetst raken of sterven door de auto's, maar het is ook wel fijn om te zien dat er zoveel mensen moeite doen om ze te verzorgen en te redden.
Zoals bij ons zijn er hier ook heel veel wegenwerken. Ze zijn overal tegelijk bezig, maar hier hebben ze extra jobvoorziening. In plaats van zoals bij ons een pop met een fluo vestje te zetten ter waarschuwing en tijdelijke lichten om het verkeer beurtelings door te laten, hebben ze hier mensen. Aan elke kant van de wegenwerken staat er iemand in fluo kledij met een helm en een bord in zijn handen met aan de ene kant "SLOW" en aan de andere kant "STOP". Via walkie-talkie communiceren die 2 met elkaar om beurtelings het verkeer door te laten. Die persoon krijgt gelukkig een parasol en een stoel voor het geval dat er weinig verkeer is. Na de wegenwerken staat er nog een bord met de maximum snelheid en de boodschap "Drive safely". Ze hebben hier heel wat extra borden die misschien niet echt nuttig zijn. Op de highway (2-vaksbaan met max 100 km/u tussen de steden langs de kust) staan er borden als "Are we there yet?". En regelmatig worden de zones waar veel ongelukken gebeuren aangeduid ("Crash zone, fatigued drivers are dangerous"). Maar gelukkig zijn er op die lange stukken ook regelmatig stroken waar je even kan parkeren en uw benen strekken met de boodschap dat je maximum 2 uur aan 1 stuk mag rijden. Ze doen hier veel moeite voor chauffeurs, maar ze hebben ook wel gelijk, want op die lange rechte stukken is er voor kilometers inderdaad niets te zien of te beleven.
